درحالي که تئوري‌هاي فعلي بر رد امکان وجود ستارگان غول‌پيکر تأکيد مي‌کنند، دانشمندان موفق به شناسايي چهار ستاره‌اي شدند که اين قوانين را بطور کلي نقض کرده‌اند.
در سال 2010 ميلادي محققان ناسا موفق به کشف چهار ستاره غول پيکر در ابعاد 300 برابر خورشيد شدند.
پيش از اين محققان با رصد کهکشان راه شيري و ساير کهکشان ها، حد نهايي اندازه ستارگان را حداکثر 150 برابر جرم خورشيد پيش بيني کرده بودند، اما اين ستارگان جرمي دو برابر جرم مطرح شده در تئوري‌هاي علم نجوم دارند.
تحقيقات جديد در دانشگاه بن آلمان نشان مي‌دهد، اين ستارگان که در سحابي رطيل قرار دارند، بخشي از خوشه عظيم ستاره‌اي R136 در «ابر ماژلاني بزرگ» (LMC) هستند که در فاصله 160 هزار سال نوري با زمين قرار گرفته اند.
ابر ماژلاني بزرگ (LMC) سومين کهکشان نزديک به کهکشان راه شيري محسوب مي شود.
محققان اين دانشگاه يک مدل شبيه سازي رايانه اي از فعل و انفعالات بين ستاره اي شبيه خوشه ستاره اي R136 تهيه کردند که در آن 170 هزار ستاره با جرم طبيعي در کنار يکديگر چيده شدند.
براي محاسبه تغييرات اين سيستم عظيم ستاره اي در طول زمان، بيش از 510 هزار محاسبه در خصوص اثرات جاذبه، واکنش هاي هسته اي بين ستاره اي و انرژي آزاد شده از هر ستاره در زمان برخورد دو ستاره با يکديگر انجام شد.
پروفسور «پاول کروپا» از نويسندگان اين تحقيق تأکيد مي‌کند: فرايند زايش و شکل‌گيري ستارگان صرف نظر از زادگاه ستاره‌اي آنها يک پديده کلي است و اين چهار ستاره فوق درخشان و بسيار عظيم در خوشه R136 پايان محدوديت ابعاد ستارگان را نشان مي‌دهند.
در سال 2010 ميلادي محققان ناسا موفق به کشف چهار ستاره غول پيکر در ابعاد 300 برابر خورشيد شدند.
پيش از اين محققان با رصد کهکشان راه شيري و ساير کهکشان ها، حد نهايي اندازه ستارگان را حداکثر 150 برابر جرم خورشيد پيش بيني کرده بودند، اما اين ستارگان جرمي دو برابر جرم مطرح شده در تئوري‌هاي علم نجوم دارند.
تحقيقات جديد در دانشگاه بن آلمان نشان مي‌دهد، اين ستارگان که در سحابي رطيل قرار دارند، بخشي از خوشه عظيم ستاره‌اي R136 در «ابر ماژلاني بزرگ» (LMC) هستند که در فاصله 160 هزار سال نوري با زمين قرار گرفته اند.
ابر ماژلاني بزرگ (LMC) سومين کهکشان نزديک به کهکشان راه شيري محسوب مي شود.
محققان اين دانشگاه يک مدل شبيه سازي رايانه اي از فعل و انفعالات بين ستاره اي شبيه خوشه ستاره اي R136 تهيه کردند که در آن 170 هزار ستاره با جرم طبيعي در کنار يکديگر چيده شدند.
براي محاسبه تغييرات اين سيستم عظيم ستاره اي در طول زمان، بيش از 510 هزار محاسبه در خصوص اثرات جاذبه، واکنش هاي هسته اي بين ستاره اي و انرژي آزاد شده از هر ستاره در زمان برخورد دو ستاره با يکديگر انجام شد.
پروفسور «پاول کروپا» از نويسندگان اين تحقيق تأکيد مي‌کند: فرايند زايش و شکل‌گيري ستارگان صرف نظر از زادگاه ستاره‌اي آنها يک پديده کلي است و اين چهار ستاره فوق درخشان و بسيار عظيم در خوشه R136 پايان محدوديت ابعاد ستارگان را نشان مي‌دهند.
علمی